Pagina 59 - Publicatie

53
De Karmann Ghia was ook bij vrouwen een
populaire sportwagen. Na het nemen van
deze foto in 1960 kocht de betreffende dame
deze auto van verkoper Brandsma.
Van links naar rechts zitten Ad Bogaerts,
Frank Kars en Joop van Bruchem. Naast
Joop staat Wim Bel en achter hem staat
André Verseveldt. (1971)
I n t e r v i e w L e o va n V u g t
Vier avonden naar de avondschool en overdag werken, zo begon Leo
van Vugt (69 jaar) als leerling-monteur in 1958 op de Brouwersdijk. Via
Joost van der Tol had hij gehoord dat Ames monteurs zocht en zonder een
sollicitatieprocedure begon hij al een week later in de garage: “Het was voor
mij allemaal nieuw. Als leerling werkte ik samen met ervaren monteurs
zoals Ruud Balder, Siem de Waard, Jan de Boer en Jaap van der Leer, die
mij wegwijs maakten. Cor Scheffel en Henk Roukens waren beurtelings
chef werkplaats. Ik vond het er plezierig. Je was direct betrokken. Het was
een open bedrijf en de sfeer was goed. Iedereen kende elkaar.
In de periode dat het bedrijf naar de Johan de Wittstraat verhuisde, bouwde
ik mee aan de inrichting van het nieuwe pand. Mijn werk bestond even uit
lassen, zagen en knippen. Dat vond ik niet erg, want ik was niet zo gek met
auto’s. Eigenlijk wilde ik een meer organisatorische rol.
Op de Johan deWittstraat werd de organisatie professioneler en ik kreeg een
andere taak. Ik deed alleen de eindcontrole van het werk van de monteurs.
In 1966 vertrok de chef werkplaats Han Overweel en ik volgde hem op.
Dat heb ik jarenlang gedaan, totdat de VW-organisatie behoefte had aan
wat later de aftersales-manager werd genoemd. Dat was heel ander werk: ik
overlegde met de importeur over foldermateriaal, kostenberekeningen en
acties. Wat ik deed, stond los van de verkoop en betrof eigenlijk alles op
gebied van techniek, onderhoud en reparaties.
Toen er officieel een vacature voor een aftersales-manager kwam, zag het
er even naar uit dat ik die baan niet zou krijgen. Elders kon ik die functie
wel krijgen en daarom ging ik in gesprek met Engel. Hij vertelde dat de
andere kandidaat was afgevallen en ik ook bij Ames aftersales-manager
kon worden. Ik was enorm blij dat ik kon blijven.”
In het begin had Leo het best moeilijk, want het ging om een nieuwe functie
die eigenlijk nooit bestaan had en nu officieel ontwikkeld moest worden:
“Gelukkig gaf Engel mij de vrije hand. Hij hield het wel in de gaten,
maar stelde zich heel gemakkelijk op en dat waardeerde ik enorm. Naast
de aftersales nam ik ook veel taken van Cor Groen over en gaandeweg
was ik voor de technische medewerkers een soort personeelschef, want de
sollicitaties voor de werkplaats liepen via mij en ik gaf uitleg over hoe je
als monteur carrière kon maken bij Ames. Ook stimuleerde ik mensen om
verder te leren. Verder overlegde ik met Hugo Pellikaan over de financiën
van de werkplaats. Ik was techneut af en speelde een andere en grotere rol
binnen de organisatie. Ik vond het echt geweldig om aftersales-manager te
zijn en heb dan ook een aantal onderscheidingen gekregen van zowel de
importeur als de directie van Ames. Die waardering was erg prettig.”
Het bedrijf groeide en dat had ook gevolgen voor Leo: “Ik deed eigenlijk
te veel, moest mezelf steeds opdelen en dat was niet altijd goed. Engel zag
dat en is gaan zoeken naar een opvolger. Uiteindelijk is dat Niels ter Brake
geworden, die ik heb ingewerkt. Daarna werd het begeleiden van de bouw
en de verbouw mijn belangrijkste taak.”
Na 44 jaar ging Leo met pensioen. “Met bepaalde regelmaat ga ik nog
naar Ames. Als ik wat met mijn auto heb of om een kleine klus te doen.
Ook ga ik vaak mee met de Seniorenclub. Het is altijd leuk om je oude
collega’s te zien en ik vind het mooi dat het bedrijf dit mogelijk maakt. Ik
kan nog steeds euforisch zijn over het Ames-bedrijf. Het is een gigantisch
en sterk bedrijf, een fijn en open bedrijf en er is altijd aandacht voor de
medewerkers. In de omgeving was Ames een waardevolle naam. Van Vugt
zei niemand wat, maar de naam Van Vugt ‘van Ames’ opende deuren.”